به ماه رمضان عزیزم

چه کسی گفته است که تو فقط یک ماه هستی ؟ تو همنشین بزرگوارانی ... تو یار دلخستگانی ... تو رفیق گناهکارانی ... در یک کلام تو فرستاده ی خدایی تا آب کنی سنگ ها را و رقم بزنی خوبی ها را ... 

حالا که با تو انس گرفته ایم عزم رفتن کرده ای و دلمان آشوب است از این رفتن ... تو که آمدی خسته جان بودیم ... نالان ... دلمان را تو مرهمی شدی و نقش خوب زدی بر آن . دلمان را روشن کردی به ماه روی حسن (ع) . یادمان آوردی که مرد خدا بودن سخت است  ... دلتنگی های شبانه مولا را نشانمان دادی ، همان که در کوچه های شهر ، شبانه قدم میزد . با تو درس عاشقی را به عشق علی (ع) و زهرا (س) مرور کردیم  و استغاثه  و استغفار کردیم به درگاه معبود اول و آخر ... با تو روزهای خوشی را گذراندیم و حالا دلتنگ رفتنت هستیم . می دانیم که باید بروی اصلا آمده بودی که بروی اما لطفا وقت رفتن این دم آخر با خودت ببر خسته جانی را ببر با خودت کوله بار گناهان را ... ببر ضعف و رخوت را  اصلا ببر همه بدی هایمان را  و بگذار در جانمان بذر امید را . گل بخشش را و بپاش بر سرمان باز هم باران خوبی را . 

طاقت دیدن ندارم ...  سرم را به آسمان می گیرم و از خدا بازگشتت را می خواهم و آب درون کاسه را پشت سرت میریزم ... 

پ.ن. عیدمان مبارک :)